Bijna twee decennia geleden zag ik mijn eerste eland terwijl ik aan het speervissen was in een kristalhelder kelpbos in de Stille Oceaan. Ik had net een een enorme zeebaars gemist en kwam naar het oppervlak om mijn pistool opnieuw in te stellen toen ik beweging uit mijn ooghoek zag langs de rotsachtige klif die boven de kustlijn uitsprong. Santa Rosa Island ligt op 50 kilometer van de kust van Californië en was 100 jaar lang een vee- en schapenboerderij die door een familie werd gerund. Ongeveer 80 jaar geleden introduceerden de rancheigenaren Roosevelt-elanden op het eiland, evenals Kaibab-muilezelherten. Deze stier stond ongeveer 300 meter van me af, maar hij was perfect gevormd in het avondlicht. Ik zwom ademloos terwijl hij langs de bergkam liep en beloofde mezelf dat ik op een dag terug zou komen om op de elanden van Santa Rosa Island te jagen.
Seizoen na seizoen verstreek, en ik begon te beseffen wat de prijs van een elandenjacht op Santa Rosa Island was. Ik besloot te wachten tot mijn kinderen opgegroeid en uit school waren. De National Park Service had Santa Rosa Island in 1986 overgenomen van de onwillige ranchfamilie die het bedrijf een eeuw lang in eigendom en beheer had gehad. Een onderdeel van de deal was dat ze tot 2012 konden blijven jagen. Allemaal dachten we naïef dat de regering de jacht op het eiland zou overnemen en dat het zelfs minder duur zou worden. Hoe dan ook, ik had er alle vertrouwen in dat het goed zou komen en dat ik op een dag die eilandjacht zou ervaren. Misschien zelfs met een van mijn kinderen of kleinkinderen? Uiteindelijk kwam het News dat het Parksysteem geen plannen had om de jacht op het eiland te beëindigen of te veranderen. Ze wilden de elanden en de herten weg hebben. In de weken voorafgaand aan 1 januari 2012 werd de laatste elanden en herten gedood. Mijn droom van het oogsten van een eland op Santa Rosa Island was voor altijd voorbij.
Ik leg een kogel in de kamer, bereid me zo goed mogelijk voor en werp een laatste blik richting Cheeto. Ik zie hoe hij langzaam zijn verrekijker laat vallen en recht voor ons uit staart. Zijn werk is nu klaar. Ik volg zijn blik en realiseer me meteen waarom hij de verrekijker liet vallen - er is geen vergroting meer nodig. De stier loopt in de breedte uit de bomen naar een kleine grasvlakte die niet meer dan 50 meter verderop ligt. Behalve mijn zicht verdwijnen al mijn zintuigen en ik loop op mijn spiergeheugen. Deze stier lijkt op de dieren in al mijn jaren van dagdromen over elanden, alleen groter.
De stier wandelt voorzichtig naar het midden van de grasvlakte en stopt. Ik heb een flashback van die eerste eland die ik ooit vanuit de kelpwouden van Santa Rosa Island zag, bijna 20 jaar geleden. Ik adem uit en druk.
Cheeto geeft me wat tijd alleen met mijn stier. Ik denk na over mijn waardering voor dit dier en ook voor de visionaire mensen in de Uinta's die tientallen jaren hebben gewerkt aan het beheren van een regio waar milieu, recreatie, ranching, landbouw, visserij en jacht samen kunnen gedijen. Dankzij mensen zoals zij zal ik, evenals mijn kinderen en kleinkinderen, een plek hebben om generaties lang van elanden te genieten. De zon is onder en er is nog genoeg te doen. Hoewel mijn kinderen enkel het geluk hebben gehad om eland te proeven die ze van vrienden hebben gekregen, is het hun favoriete vlees. Ik hoor de opwinding in hun stem al wanneer ik ze 's ochtends bel om te laten weten dat we de hele winter eland eten.