Ook als je niets weet van off-piste skiën, zie je zo dat de lijnen van Cody Townsend enkele van de meest intense zijn. Maar degenen die er alles van weten zijn het erover eens dat één van zijn afdalingen "de meest waanzinnige skilijn ooit" was. Hierbij ging hij in een rechte lijn door een van de "gevaarlijkste verticale trechters" in Alaska. Hoewel zijn carrière bol van de onderscheidingen staat, vindt Cody het vooral jammer dat het skiseizoen zo kort is. Hij blijft het hele jaar door een veelzijdige atleet, is een enthousiaste surfer en vliegvisser en jaagt een almaar groeiende bucketlist na.
V:
Wat gaat er door je hoofd als je 's ochtends wakker wordt en gaat skiën?
A:
"Koffie." Na de koffie is het tijd om de weersomstandigheden te bekijken en dan ga ik op basis daarvan verder. Het grootste deel van mijn leven wordt bepaald door het weer, dus wat ik die dag ga doen, hangt af van wat er in de lucht gebeurt.
V:
Waar ga je het liefst skiën?
A:
Ik ben volledig betoverd door de bergen aan de westkust van Noord-Amerika, van mijn thuisberg, Squaw Valley, tot de uitgestrekte bergen van British Columbia en het mekka van alles op het gebied van skiën, Alaska.
V:
Vertel ons een leuk verhaal van een dag in touw zijn.
A:
Er zijn veel te veel prachtige herinneringen in de bergen om er slechts één uit te kiezen. Maar een verhaal dat zich vrij vaak herhaalt, is toevallig mijn favoriete soort dag. Meestal sta ik rond 4.00 uur 's ochtends op, eet ik snel wat eieren, drink een bak koffie en ik ga de deur uit. Ik rij naar het beginpunt van een route, ontmoet enkele vrienden en spring op een sneeuwscooter. We racen naar de route, maar slaan rechtsaf op een plek waar we nooit eerder naar rechts zijn gegaan. Al snel zijn we half verdwaald, verkennen een nog onbekende vallei en slingeren tussen bomen en door beekjes in de hoop een weg naar de bergen te vinden. Nadat we uren op zoek zijn naar een route, bereiken w eindelijk de voet van een gigantische wand vol perfecte pieken vol poedersneeuw. We laten de sneeuwscooters achter en beginnen recht omhoog te klimmen. Nadat we vele uren tot aan onze taille door de diepe sneeuw hebben geploeterd, komen we vlak voor zonsondergang aan bij de piek. We doen snel onze uitrusting aan, concentreren ons en skiën langs de bijna verticale helling, al stuiterend, glijdend en zwevend terug omlaag. We geven elkaar een high five, schreeuwen van puur geluk en stappen vervolgens weer op de sneeuwscooters om onze weg uit de bergen te vinden, om ten slotte in het donker weer terug te keren bij de trucks. De volgende dag doen we alles weer opnieuw.
V:
Hoe overtref je jezelf elk jaar weer?
A:
Ik heb geen specifiek doel om elk jaar steeds verder te gaan. Ik denk dat het overtreffen gewoon voortkomt uit passie en verbeeldingskracht. Als ik niet aan het skiën ben, denk ik vaak aan skiën, speur ik kaarten af om nieuwe zones te vinden, werk ik aan nieuwe ontwerpen voor uitrusting en droom ik over wat er mogelijk is. In die gedachten komen nieuwe ideeën en nieuwe doelen naar voren.
V:
Als je iets beter zou kunnen doen, wat zou dat zijn?
A:
Beter letten op de tijd zodat ik meer plezier uit de dag kan halen, zonder dat ik verantwoordelijkheden laat vallen.
V:
Wat heb je nog niet bereikt dat je nog zou willen doen?
A:
In de Mavericks surfen, El Capitan beklimmen, vissen in Patagonië, een vliegtuig besturen... de lijst is echt eindeloos.
V:
Welk deel van jou, of van wat je doet, weerspiegelt rusteloosheid?
A:
Ik word onrustig, zenuwachtig en vervelend als ik niet elke dag iets buiten doe.
V:
Als er een haat-liefdeverhouding bestaat met een aspect van wat je doet, kun je beschrijven wat dat is?
A:
Het enige waar ik een hekel aan heb bij het skiën is dat ik het maar vier tot zes maanden per jaar kan doen. Het zou veel toffer zijn als het een sport was die ik het hele jaar door zou kunnen beoefenen.